بعد از شکست تیم ملی مقابل ازبکستان با گره خوردن وضعیت تیمهای گروه A و پیچیدگی نحوه صعود به جام جهانی دوباره کارشناسان و فوتبالدوستان لب به انتقاد باز کردند و ضعفهای فوتبال کشورمان را به رخ همدیگر می کشند.
منتهی فقط انتقاد کردن و بعد از چند روز همه چیز را فراموش کردن  روشی است که سالهاست با فوتبال و کلا ورزش ایران همراه بوده و نهایت بررسی علل شکستها و نتیجه نگرفتن های فوتبال؛تشکیل کمیته بررسی علل ناکامی های ملی  بوده و دور میز نشستن چند کارشناس و اصحاب رسانه و دیگر هیچ!
یادمون نباید برود که فوتبالمان بیشترین ضربه را همین کارشناسی های بعضا غلط خیلی از اهالی فن و اصحاب رسانه خورده ایم.
اگر به سرنوشت مربیان یکی دو دهه تیم ملی  فوتبال نگاهی بیاندازیم می بینیم در حق بعضی از آنها واقعا جفا کردیم و به آنها بیهوده تاختیم و بهانه جویی کردیم!سرمربیانی چون ایوویچ،برانکو،قلعه نویی،دایی هر کدام بنا بر دلایلی از تیم ملی کنار گذاشته شدند.در مورد مربیان خارجی در این مطلب کاری نداریم اما در مورد دو سرمربی داخلی و تقریبا موفق ایرانی آیا حق مطلب را ادا کرده بودیم!علی دایی را با شکست مقابل عربستان در ایران به راحتی کنار گذاشتیم،امیر قلعه نویی را که خیلی عجیب تر و در حالی که در تیم ملی در جام ملتها بد نتیجه نگرفته بود و ....